ការបណ្តុះស្វ័យរិះគន់ (បានពោលទូន្មាន)

១. មនុស្សមានធម្មជាតិល្អ តែមានកម្រិតនៃការយល់ដឹងខុសគ្នាដោយសារវប្បធម៌និងការសិក្សា។

២. កុំដោយសារគេមិនគោរពខ្លួន ធ្វើឲ្យខ្លួនមិនគោរពគេ។

៣. កុំបារម្ភពីការណ៍ដែលមិនទទួលបានតួនាទីនៅក្នុងសង្គម តែត្រូវបារម្ភពីសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនក្នុងការបំពេញតួនាទីនោះ។

៤. កុំបារម្ភពីអ្នកដទៃមិនសរសើរខ្លួនតែត្រូវធ្វើខ្លួនឲ្យមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។

៥. បណ្ឌិតត្រូវស្វែងរកពុទ្ធិពីខ្លួនឯងនៅពេលដែលមនុស្សធម្មតាស្វែងរកពុទ្ធិពីការជួយរបស់អ្នកដទៃ។

៦. បណ្ឌិតត្រូវសោកស្ដាយនៅពេលដែលខ្លួនស្លាប់មិនបានបន្សល់ទុកពុទ្ធិល្អៗដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយ។

៧. លក្ខណះបីយ៉ាង ដែលជាគុណប្រយោជន៍របស់មនុស្ស គឺទី

១. យល់ដឹងពីទំនៀមទម្លាប់និងអក្សរសាស្រ្ដ

២. ផ្ដល់ដល់អ្នកដទៃនូវគុណភាពពុទ្ធិ និង

៣. រាប់អានមិត្តភក្ដិដោយភក្ដីភាព។

លក្ខណះ៣យ៉ាងដែលបុគ្គលមិនត្រូវប្រព្រឹត្ត គឺទី

១. ភាពក្រអឺតក្រទមនឹងតំណែងរបស់ខ្លួន

២. អែបអបថ្នាក់លើ និង

៣. ចូលចិត្តសប្បាយតាមរយះការផឹកសីុ។

៨. បណ្ឌិតជួយអ្នកដទៃដោយមិនឲ្យខុសច្បាប់ មិនមែនជួយអ្នកដទៃដោយសារសំណូកទេ។

៩. អះអាងលើសពីសមត្ថភាព ឬសមត្ថភាពខ្លួនមិនដល់គឺជាការសន្យាដែលគ្មានប្រយោជន៍ និងបំផ្លាញទំនុកចិត្តដល់អ្នកដទៃ។

១០. ត្រូវស្វ័យរិះគន់ខ្លួនឯងជារៀងរាល់ថ្ងៃដោយពិចារណាពី
                       ១-ផលប្រយោជន៍ចំពោះសង្គម
                       ២-ភក្ដីភាពចំពោះមិត្តភក្ដិ និង
                       ៣- ការគោរពចំពោះឪពុកម្ដាយ និងគ្រូ។

១១. មនុស្សត្រូវបើកចំហគំនិតឲ្យទូលាយនិងមានមនសិការជាតិ។

១២. មិនព្រមកែប្រែកំហុស គឺពិតជាបានបង្កើនកំហុសបន្ថែមទៀត។

១៣. បុគ្គលត្រូវលះបង់ចំណង់៣យ៉ាង គឺ

១- យុវវ័យត្រូវលះបង់កាមតណ្ហា

២- មជ្ឈឹមវ័យត្រូវលះបង់អំណួត

៣- បច្ឆិមវ័យត្រូវលះបង់ភាពលោភលន់ទ្រព្យសម្បត្តិ។

១៥. បណ្ឌិតត្រូវមានចិត្តអំណត់ជំនួសឲ្យភាពក្រអឺតក្រទមនៅពេលដែលមនុស្សសាមញ្ញក្រអឺតក្រទមជំនួសឲ្យចិត្តអំណត់

១៦. បុគ្គលដែលមានគុណធម៌មិនមានភាពឯកោឡើយ ព្រោះសង្គមត្រូវការបុគ្គលបែបនេះ។

១៧. បណ្ឌិតនឹងទទួលបានភាពអាម៉ាស់នៅពឹលដែលខ្លួនបំពេញការងារយឺតជាងពាក្យសន្យារបស់ខ្លួន។

១៨. បណ្ឌិតមិនអាចសប្បាយរីករាយនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយទុក្ខសោកនឹងភាពក្រីក្ររបស់ខ្លួនឡើយ។

១៩. ពាក្យសម្ដីផ្អែមល្ហែមដែលគ្មានសច្ចភាពនឹងបំផ្លាញគុណធម៌។

២០. បណ្ឌិតជាអ្នកបណ្ដុះគុណធម៌ផ្ទាល់ខ្លួននិងធ្វើជាគុណប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ